Leki przeciwdepresyjne w leczeniu bólu

zdl_zaslepka_artykul.png

Ból stanowi „nieprzyjemne doświadczenie sensoryczne i emocjonalne związane z rzeczywistym lub potencjalnym uszkodzeniem tkanki”, choć nie zawsze wiąże się z uszkodzeniem i nie zawsze pełni funkcję ochronną. Lepsze zrozumienie fizjologii bólu i jego związku z czynnikami psychologicznymi pozwoliło na ogromny rozwój w zakresie potencjalnych metod i strategii leczenia.

Dobór właściwej farmakoterapii powinna poprzedzać ocena charakteru, etiologii i nasilenia dolegliwości. Pełna terapia przewlekłego bólu powinna opierać się na terapii multimodalnej, zbudowanej z takich komponentów, jak farmakoterapia, psychoterapia, rehabilitacja i fizjoterapia, a w razie potrzeby także metody inwazyjne.

Ból nierozłącznie wiąże się z cierpieniem psychicznym (ang. distress), a zaburzenia depresyjne i przewlekły ból są często współistniejącymi stanami u tego samego pacjenta. Objawy somatyczne występują nawet u 30–50% chorych na depresję, jednak jak określono w badaniu NCS-R, jedynie co drugi pacjent zgłaszający się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej z powodu objawów somatycznych wynikających z depresji ma rozpoznawane zaburzenia afektywne, a metaanaliza Baira wykazała, że 65% pacjentów z depresją cierpi z powodu bólu.

Badania wykazały, że u chorych z przewlekłą depresją związaną z bólem rokowanie jest gorsze niż u osób z samym tylko przewlekłym bólem. Ból i depresja są ściśle skorelowane pod względem występowania i rozwoju i mogą wzajemnie promować swój własny postęp. Osoby z zaburzeniami depresyjnymi mają niższy próg bólu, jednocześnie przewlekły ból przyczynia się do nasilenia objawów depresji. Ponadto oba te zespoły charakteryzują wspólne współwystępujące komponenty: płaczliwość, zaburzenia snu, obniżenie poziomu koncentracji, zwiększony poziom lęku, drażliwość, zaburzenia snu, zaburzenia łaknienia.  Najczęściej stosowane leki przeciwdepresyjne w bólu przewlekłym to trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, zazwyczaj amitryptylina, imipramina czy dezypramina, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, takie jak paroksetyna i fluoksetyna, czy wychwytu zwrotnego noradrenaliny – duloksetyna i wenlafaksyna.

W wieloletnich pracach badawczych udowodniono wysoką skuteczność leczenia lekami przeciwdepresyjnymi w zespołach bólowych, szczególnie tych wynikających z neuropatii i fibromialgii. Analiza danych pochodzących z aktualnych wytycznych międzynarodowych, brytyjskich i kanadyjskich wskazuje, że w bólu neuropatycznym trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne oraz selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, zwłaszcza duloksetyna, powinny stanowić farmakoterapię pierwszego wyboru. Innymi lekami zalecanymi w pierwszym rzędzie są gabapentynoidy (pregabalina, gabapentyna). W badaniu z randomizacją weryfikującym skuteczność duloksetyny w terapii fibromialgii odnotowano, że przyjmowanie leku pozwalało osiągnąć znamiennie większe korzyści niż placebo w obszarach redukcji nasilenia bólu, objawów depresyjnych, uczucia sztywności kończyn, a także poprawy ogólnego samopoczucia psychicznego i fizycznego chorych oraz ich funkcjonowania w życiu codziennym.

Leki przeciwdepresyjne mogą być również zalecane w profilaktyce migreny i napięciowych bólów głowy. W ostatnich latach przybywa badań wskazujących na korzyści terapii z zastosowaniem duloksetyny w chorobie zwyrodnieniowej stawów. Leki przeciwdepresyjne od lat zaleca się także niezależnie od ewentualnych objawów psychicznych jako koanalgetyki, czyli leki potencjalizujące działanie analgetyczne leków podstawowych, często także ograniczające związane z ich przyjmowaniem działania niepożądane. Leki przeciwdepresyjne mają niezależne działanie przeciwbólowe od wpływu na depresję. Proponowany mechanizm analgetyczny leków przeciwdepresyjnych jest zwykle opisywany jako zahamowanie wychwytu zwrotnego monoamin w ośrodkowym układzie nerwowym, co prowadzi do zwiększenia aktywności ścieżek zstępujących i ich działanie antynocyceptywne na homeostazę bólu. Może to częściowo wynikać z tego, że dawki potrzebne do osiągnięcia optymalnej analgezji są znaczne niższe niż dawki stosowane w leczeniu depresji.

Podsumowanie

Udowodniona skuteczność antydepresantów w zespołach bólu przewlekłego, bólu z towarzyszącą depresją, fibromialgii i bólu neuropatycznym wydaje się niepodważalna. Niezwykle ważna w terapii jest edukacja pacjenta, a także uprzedzenie go, że na efekty działania leków przeciwdepresyjnych zwykle należy poczekać kilka tygodni od ich włączenia.

Piśmiennictwo:

  1.  Attal N.  Pharmacological treatments of neuropathic pain: The latest recommendations. Rev Neurol (Paris) 2019; 175: 46–50.  
  2. Bates D, Schultheis BC, Hanes MC i wsp. A Comprehensive Algorithm for Management of Neuropathic Pain. Pain Med  2019; 20 (Suppl 1): S2–S12.     
  3. Finnerup NB, Attal N, Haroutounian S i wsp. Pharmacotherapy for neuropathic pain in adults: systematic review, meta-analysis and updated NeuPSIG recommendations. Lancet Neurol 2015; 14: 162–173.    
  4. Finnerup NB. Nonnarcotic Methods of Pain Management. N Engl J Med 2019; 380: 2440–2448.     
  5. Kotlińska-Lemieszek A. Przewodnik leczenia bólu. Farmakoterapia wielolekowa bólu przewlekłego. Dostępne na: https://www.mp.pl/bol/wytyczne/220326,farmakoterapia-wielolekowa-bolu-przewleklego   
  6. Przeklasa-Muszyńska A. Koanalgetyki w leczeniu bólu przewlekłego. Medycyna Praktyczna. Dostępne na: https://www.mp.pl/bol/badania/72477,jak-czesto-bol-towarzyszy-depresjihttps://www.mp.pl/bol/wytyczne/126694,koanalgetyki-w-leczeniu-bolu-przewleklego   
  7. Sheng J, Liu S, Wang Y i wsp. The Link between Depression and Chronic Pain: Neural Mechanisms in the Brain. Neural Plast 2017; 2017: 9724371.   
  8. Urits I, Peck J, Orhurhu MS i wsp. Off-label Antidepressant Use for Treatment and Management of Chronic Pain: Evolving Understanding and Comprehensive Review. Curr Pain Headache Rep 2019; 23: 66.

Przeczytaj także